Missie loslaten
Als jong meisje zag en voelde ik mezelf de ouder van mijn ouders. Ik 'zag' mijn ouders als mijn kinderen. Op een bepaalde manier was dat verwarrend en tegelijkertijd voelde het vertrouwd.

Nu zie ik dat deze omdraaiing een kern van waarheid in zich draagt. Ik ben in wezen ook de ouder van mijn ouders. En misschien herken jij dit gevoel in jezelf. Diep in me leeft een waarheid en verantwoordelijkheidsgevoel dat ik mijn ouders ergens naartoe wilde leiden. Ik wilde hen uitnodigen te groeien naar een lichtere werkelijkheid.

Tot voor kort had ik het gevoel hierin niet geslaagd te zijn. Ik voelde mijn missie als mislukt en daardoor voelde ik een leegte in mezelf, omdat ik mijn ouders niet heb kunnen helpen op een manier die ik me voorgenomen had. Deze missie verplaatste zich naar de wereld. Ik had het gevoel de wereld te moeten helpen. Nu heb ik een helderder besef van wat helpen betekent.


Geluk in jeZelf beleven
In de column Kom tot Vervulling en Geluk in jeZelf beschrijf ik een universeel verlangen naar Geluk beleven in jeZelf.

Ik werd geboren in een paradigma waarin ik in wezen niet Thuis was (deze ervaring kennen we (on)bewust allemaal). Maar ik ging leven met wat ik aangereikt kreeg, ik verinnerlijkte het zo sterk dat het deel van mij werd. Het werd me zo eigen dat ik eigenlijk niet meer wist wat van mij was en wat niet. Dat deed (onbewust) pijn en bezorgde me innerlijke conflicten. Naarmate ik meer en meer volwassen werd, koos ik ervoor me bewust te worden van die pijn en ermee te werken. Ik begaf me op het pad van innerlijke groei en bewustwording. Ik ging steeds diepere lagen van pijn in mezelf tot bewustzijn brengen en helen. Niet gezien worden, eenzaamheid, verlatenheid, niet geliefd voelen: al die stukken wilden in het licht gezet worden (en willen in het licht staan). En terwijl ik deze stukken in mezelf aan het licht bracht, hielp ik mijn ouders en was ik mijn taak aan het vervullen. Ik hielp dus indirect. Dat kan ik nu zien.

Wat ik in feite deed, is een pad uitzetten, een energetisch pad. Ik klom omhoog uit een dal, een donker gebied waarin bepaalde illusies leefden (en nog kom ik illusies in mezelf tegen die naar verlichting verlangen), en ik liet daarbij een spoor achter. De klim naar boven kostte ontzettend veel kracht en moeite. En dat was mijn missie, de taak die ik mij had voorgenomen. Door mijn pad te gaan, werd en wordt een pad energetisch beschikbaar voor mijn ouders, mijn familie en iedereen die er gebruik van wil maken.

Dus het pad dat ik zelf ging/ga naar mijn eigen verlichting, mijn eigen vreugde, was en is de vervulling van mijn taak. Het is niet mijn taak om daarbij ook nog eens de lasten van mijn ouders en/of naasten op me te nemen. Ik hoef niet te zorgen dat zij veranderen, dat zij zich losmaken van oude illusies en angsten. Dat is niet mijn taak. Het was/is mijn taak om een energetisch pad te banen, hetgeen ik doe door zelf innerlijk te groeien en los te laten.

'Ascentie' ofwel 'Verlichting' is niet iets buiten jou en je gaat dit proces van binnenuit, vanuit jouw Essentie











Familie-karma
Mijn bijdrage is dus niet dat ik mijn familie moet verlossen van karma. Het doel was/is om mezelf te helen. Daarmee schiep/schep ik een energetische ruimte van mogelijkheden, waarvan anderen gebruik kunnen maken, als zij dat willen. Want er is altijd sprake van vrije keuze. Die anderen kunnen het ook niet doen: dat is hun goed recht en dat was een stukje wat voor mij (onbewust) moeilijk loslaten was. Ik had soms werkelijk het idee dat ik de wereld als het ware uit het dal moest trekken. Dat het welslagen van mijn missie daadwerkelijk afhing van de verandering die er in de levens van anderen plaatsvindt. Dit is niet zo, weet ik nu.


Missie loslaten
Die anderen, die ik lief heb en die ik zo graag in het licht wilde zetten, kunnen misschien nog eeuwen in dat dal leven. Maar op een dag ontdekken ze een pad dat naar boven loopt en dan gaan ze. Op hun eigen tijd gaan ze hun eigen weg van innerlijke groei, hun eigen pad naar het licht. Het is prachtig dat er dan een pad ligt dat hen houvast biedt. Ze zullen nog steeds hun eigen weg gaan, maar er is een baken: er is voor hen een weg gebaand, waardoor het net iets makkelijker wordt om die stappen te zetten. Dat was/is mijn taak, dat was/is de rol van een pionier: een weg banen door een wildernis, door iets wat niet eerder is overwonnen of in kaart gebracht.

Door illusies los te laten, kon ik het oude paradigma achter me laten en daarmee ook in bepaalde zin afscheid nemen van mijn ouders en de behoefte om de wereld te helpen, te redden. Niet letterlijk, maar innerlijk. Innerlijk afscheid nemen van mijn ouders en de wereld betekent voor mij hen vrijlaten in hun eigenheid, geen poging (meer) doen hen te veranderen. Begrijpen dat het niet mijn taak was/is om hen letterlijk ergens naar toe te leiden. Mijn taak zit erop, ik hebt een pad gebaand en ben nog steeds onderweg vanzelfsprekend op mijn pad, met liefde. Dat is het waarvoor ik kwam, het is niet mislukt.


Eindelijk, begin 2012, heb ik het gevoel kunnen loslaten een missie te moeten volbrengen. Meer en meer besef ik de diepe betekenis van elkaar in kracht en vrijheid onbelast(end) laten bestaan. Ik wil energetisch onbelast en vrij beschikbaar Zijn om te brengen wat ik kom brengen en samen te Leven met andere soevereine energetisch onbelaste wezens. Onbelast en vrij samen in Leven Zijn.



mascha roedelof
Deze column mag vrij verspreid worden met Bronvermelding
mas©ha 2018

De verdiepende teksten en inzichten vanuit de Bron en de essentie van Tantra op mijn blog 'Samen Leven vanuit de Essentie van Tantra' en de tag 'Tantra' op deze website, mijn dochter website 'Het Gekruide Pad', en de teksten, inzichten en columns op mijn website Het Bewuste Pad, stel ik vrijelijk beschikbaar. Als je mijn teksten en inzichten wilt waarderen, nodig ik je uit daar expressie aan te geven door bij te dragen aan mijn vrije bestaan.